اولین استفاده از تولید اشیا به حالتی شبیه چاپ سه بعدی در اواخر دهه 1980 و اوایل 1990 انجام شد. نمونه‌های اولیه به تولیدکنندگان این فرصت را می‌داد که آن را با دقت بیش‌تری بررسی کنند.
اگر استفاده از مواد اولیه محصول اصلی در تولید نمونه ممکن بود، شرایط حتی بهتر می‌شد. روش RP به تولید کنندگان اجازه می‌داد که نمونه‌های اولیه را خیلی سریع‌تر از گذشته آماده کنند. معمولا در طی چند روز و حتی چند ساعت آماده می‌شد. آن‌ها از نرم افزار طراحی به کمک رایانه یا CAD کمک می‌گرفتند. روند چاپ یک محصول با دنبال کردن از مدل نرم افزاری به چاپ سه بعدی معروف شد. انستیتوی فناوری ماساچوست یا MIT در همکاری با شرکت 3D سیستم اولین گروه از توسعه دهندگان چاپ سه بعدی بودند. آن‌ها نام تجاری چاپ سه بعدی را ثبت کردند. چاپ سه بعدی با 3DP مخفف شد. از سال 2019 مجموعه تحقیقاتی MIT اجازه استفاده و توسعه فرآیند 3DP را به سه شرکت داد. مجموعه‌های چاپ سه بعدی در راک هیل و کارولینای جنوبی از زمان تاسیس خود در سال 1986 راه‌های مختلفی را برای چاپ سه بعدی مورد بررسی قرار دادند. هر کدام از آن روش‌ها در مقالات مختلف تشریح شد. سیستم و روند MIT هم‌چنان در زمینه چاپ سه بعدی پیشگام است. شرکت‌های دیگر نیز با استفاده از این فناوری، محصولات جدید و ابتکاری خود را عرضه کردند.
چاپ سه بعدی محدود به مواد خاصی نیست. از فلزات تا انواع سرامیک در لوله‌های دستگاه به جریان در می‌آید. از یک چاپگر سه بعدی درست اندازه خودرو تا دوستان کوچک به اندازه ماکروفر قابل تهیه هستند. کم و بیش می‌توانیم این فناوری را با CNC مقایسه کنیم. اما بر خلاف چاپگر سه بعدی، دستگاه CNC چوب، فلز یا هر نوع ماده دیگری را تراش می‌دهد. CNC یک مجسمه را از سنگ می‌تراشد. چاپگر سه بعدی مجسمه را از موادی که مشخص می‌کنیم، می‌سازد. تراشیدن و ساختن تفاوت دو روند است.
